تعیین میزان تجمع زیستی آلومینیوم در بافت های کبد، آبشش و عضله ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio)

آلومینیوم جزء عناصر فراوان پوسته زمین است و ممکن است غلظتش به دلیل وقایع طبیعی و فعالیت­های صنعتی در اکوسیستم‌های آبی افزایش یابد. هدف از این مطالعه بررسی تجمع زیستی آلومینیوم در بافت­های کبد، آبشش و عضله ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) است که در غلظت­های 1، 2، 4 و 6 میلی­گرم بر لیتر آلومینیوم در محیط آزمایشگاهی انجام شد. میزان آلومینیوم در بافت­های مورد نظر بعد از هضم شیمیایی توسط دستگاه اسپکتروفتومتری جذب اتمی سنجیده شد. مقایسه میزان تجمع آلومینیوم در بافت­های آبشش، کبد و عضله در غلظت­های مختلف آلومینیوم با گروه شاهد اختلاف معنـی­دار نشان داد (05/0>P). بیشتــرین میزان تجمع آلومـینیوم در بافت آبشش، کـبد و عضله به ترتـیب 4/0 ± 3/51، 5/0 ± 86/20 و µg/g D.W 28/0 ± 5/11 در غلـظت 6 میلی­گرم (96 ساعت) و کمـترین میزان 01/0 ± 2/1، 1/0 ± 9/2 و µg/g D.W03/0 ± 18/0 در گروه شاهد مشاهده شد. نتایج به دست آمده نشان داد که بیشترین میزان تجمع زیستی آلومینیوم در بافت­های مختلف به ترتیب در آبشش، کبد و عضله می­باشد. همچنین مشخص شد که با افزایش غلظت آلومینیوم در محیط میزان شاخص تجمع زیستی کاهش می­یابد که دلیل این کاهش ممکن است فعالیت فیزیولوژیک بافت­ها باشد. همبستگی پیرسون ارتباط معنی­دار بین زمان و تجمع آلومینیوم در بافت­های عضله و کبد نشان داد (01/0>P). آبشش بهترین اندام هدف برای فلز آلومینیوم است که می­توان از آن به عنوان شاخص آلودگی محیط استفاده نمود.